«ՆԱՏՕ-ի անդամ բոլոր դաշնակից երկրները պայմանավորվել են, որ Ուկրաինան դառնա դաշինքի անդամ»,- աչքերը սպառնալից փայլեցնելով ակնոցի բեկված լույսի տակ՝ հայտարարեց Հյուսիսատլանտյան դաշինքի գլխավոր քարտուղար Յենս Ստոլտենբերգը։ Դա ասվեց ապրիլի 21-ին, Կիև կատարած նրա հանկարծակի այցից հաշված ժամեր անց և գերմանական Ռամշտայնում ԱՄՆ ՌՕՈՒ-ի ռազմակայանում Ուկրաինայի հարցերով շփման խմբի հանդիպումից առաջ։
Մարտի 31-ի օրը հերթական անգամ ցայտուն ընդգծեց մեր երկրում առկա հակադրությունը «սևերի և սպիտակների» միջև։ Այդ օրը «սևերը», բնականաբար ավելի «սև» դարձան բացարձակ անմեղ ղեկավարության վրա ցեխ նետելու իրենց հերթական ճիգերի շնորհիվ, ինչի պատճառը «կիրթ» և «կառուցողական» ադրբեջանցիների կողմից ինչ-որ ողորմելի մի քանի հարյուր մետրի զավթումն էր հեռավոր սահմանամերձ ծակուռում, որը բացարձակապես ոչ մի արժեք չեն ներկայացնում «ժողովրդավարության բաստիոնի» և նրա անկասկած լուսավոր ապագայի համար։
Արցախի շրջափակումը շարունակվում է արդեն ավելի քան մեկուկես ամիս։ Հումանիտար առումով հանրապետությունում իրավիճակը հիրավի աղետալի է։ Չկա ջերմություն, չկա լույս, չկան նվազագույն պայմաններ սոցիալական օբյեկտների և արդյունաբերական արտադրության նորմալ գործունեության համար, չկա սնունդ և դեղորայք... Թվում է, թե վերոթվարկյալ ամենը ոչ մի հնարավորություն չի թողնում իրավիճակը շտկելու համար. հակառակը, պարզապես ստիպում է թևաթափ լինել:
Օրերս «Չորրորդ իշխանություն» թերթը հաղորդագրություն էր հրապարակել ԿԳՄՍՆ արդեն նախկին ղեկավար Վահրամ Դումանյանի հրաժարականի մասին՝ համեմելով դա հեգնական դիտողությամբ, թե իբր՝ հրաժարականի դիմումը միակ լավ բանն է, որ նախարարի պաշտոնում արել է սույն պաշտոնյան։ Այդպիսով պարբերականը հակիրճ արտահայտեց իր դիրքորոշումը Փաշինյանի կողմից վստահված պատասխանատու պաշտոնում պարոն Դումանյանի կատարած աշխատանքի որակի և իրականացրած բարեփոխումների նկատմամբ։
Ամեն ինչ ընթանում է ըստ ծրագրի... Ըստ ազգի ինքնագիտակցության մեջ դիվական էության արմատավորման, նրա ողջախոհության վերջնական ոչնչացման, հասկացությունների և իրողությունների տոտալ խեղաթյուրման անգլո-թուրք-սորոսական համատեղ ծրագրի: Օվերտոնի պատուհանը գործողության մեջ…
Ուղղակի սահմռկում ես այն կանխազգացումից, որ համայն ժողովուրդը շուտով ողջ բազմությամբ կնետվի փակելու երևանյան փողոցները՝ «Քայլ արա, մերժի՛ր Զասին» կատաղի գոչյուններով, իսկ առավել եռանդուն բողոքավորները, դագաղներն ուսերին, կվազեն ռուսական դեսպանատան առջև պատկերելու ՀԱՊԿ-ի խորհրդանշական թաղումը։ Եվ կրկին, ինչպես 2018-ին, ինչ-որ մեկը ստիպված կլինի խռպոտելու աստիճան կոկորդ պատռել՝ կոչ անելով ու աղաչելով հանդարտվել, չծիծաղեցնել աշխարհին ու բախտը չփորձել։
Որո՞նք են սահմանի վրա ադրբեջանական հարձակողական գործողությունների նպատակները: Ո՞րն է այն խաղաքարը, որն Ալիևը պատրաստվում է կրկին խաղարկել։ Այս հարցերն այսօր տալիս են բոլորը, փորձելով հասկանալ Բաքվի բռնապետի գործողությունների իրական շարժառիթները։ Հարկ է նշել, որ վարկածների սպեկտրը շատ ու շատ ընդարձակ է. սկսած ամենապարզից՝ «աչքաթող արված» հերթական հայկական տարածքները հափռելու Բաքվի ցանկությունից, վերջացրած կոնսպիրոլոգիական այն տարբերակով, որ Ալիևն ու Փաշինյանը պայմանավորվել են նախաձեռնել լայնամասշտաբ բախումներ՝ հայ հասարակությանը վախեցնելու և «միջանցքի» կամ նմանատիպ այլ բաների վերաբերյալ զիջումների հետ համակերպվել նրան ստիպելու նպատակով։
«Սուրմալու» առևտրի կենտրոնում տեղի ունեցած ողբերգության հարուցած արձագանքի աղմուկի ներքո Բերձորի, Աղավնոյի և Սուսի հանձնումն անցնում է հանգիստ, հարթ և, դատելով ամենից, միանգամայն հարմարավետ՝ հայաստանյան իշխանավարող սրիկաների համար։ Այդպես ոչ միայն Բերձորը, այլև Ստեփանակերտը՝ Արցախից մնացած պատառիկով հանդերձ, կարելի է մեկ զարկով ու առանց ցնցումների տալ մուալլիմ Իլհամին։ Ինչո՞ւ դեսուդեն ընկնել։ Պետք է միայն, որ Երևանում կամ Գյումրիում ինչ-որ տեղ հերթական անգամ պայթի այցելուներով միշտ լեցուն առևտրի կենտրոն, զվարճանքի համալիր կամ շուկա։ Դե, կամ ծայրահեղ դեպքում (ինչպես նախապես բավական պատեհ հուշեց մեր «ժողովրդական վարչապետը») երեխաներով լի ինչ-որ կարուսել գրմփալով վայր ընկնի։
Հունիսի 3-ին Դիմադրության շարժման երթի ժամանակ Պռոշյան-Դեմիրճյան փողոցների խաչմերուկում տեղի ունեցած անկարգությունները լրջորեն անհանգստացրեցին իշխանություններին։ Սակայն նրանց վախեցրեց ոչ թե ցուցարարների հետ ոստիկանության ընդհարման բուն փաստը (իսկ բախումներն ակնհայտորեն հրահրվեցին հենց ոստիկանության ղեկավարության կողմից՝ դեռևս տեր-պետրոսյանական ժամանակներից հայտնի հին ձևաններով), այլ այն, որ ի սկզբանե մտածված ծրագրում ինչ-որ բան այնպես չգնաց։
Հիշո՞ւմ եք, թե ինչպես Փաշինյանի վարչապետության արշալույսին իշխանության առաջին նախաձեռնություններից մեկը դարձավ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին Բ-ին պետական պահպանությունից զրկելը։ Ի դեպ, «պահպանություն» բառն այս դեպքում շատ բարձր է ասված, քանի որ Նորին Սրբության պարագայում այն բաղկացած էր ընդամենը մեկ մարդուց, և ԱԱԾ այդ միակ սպան համարվեց աններելի թանկ նստող շռայլություն։ Այն ժամանակ նորաթուխ վարչապետը հեգնանքով պատճառաբանում էր իր որոշումը փարիսեցիական փաստարկով. իբր՝ Կաթողիկոսի ինչի՞ն է պետք թիկնապահը։ Մի՞թե վախենում է սեփական հոտից։